Dzisiaj w naszym przedszkolu gościliśmy skunksa Mańka wraz z opiekunką. Dowiedzieliśmy się, że w warunkach naturalnych skunksy są samotnikami, ale w miastach mają kolegę – szopa, który przewraca śmietniki, dzięki czemu skunks ma łatwy dostęp do resztek jedzenia. Skunksy są zwierzętami nocnymi. Śpią w norkach, mają długie, przednie pazurki, którymi kopią. Nie są one ostre lecz grube i mocne. Skunksy mogą mieć futerko w jednolitym kolorze bądź w łatki czy cętki. Mogą być czarne i białe, brązowe, rude, szare oraz kremowe. Samice są dwa razy mniejsze od samców. Skunksy poznają świat dwoma zmysłami: słuchem i węchem. Mają bardzo słaby wzrok. Jedzą warzywa i owoce. W lesie żywią się owocami leśnymi, a także robaczkami, ślimakami, żabkami oraz jajami innych zwierząt. Skunks jest przyjazny i ostrzega inne zwierzęta, które polują na niego. Najpierw poprzez tupanie łapkami i parskanie, a następnie przez uniesienie ogona do góry jako znak ostrzegawczy. Jednak, gdy to nie działa, wtedy wystrzeliwuje wydzielinę, którą celuje między oczy. Wydzielana ta jest substancja żrącą, która może powodować utratę wzroku nawet do paru tygodni, a jej zapach odczuwalny jest do 4km. Skunksa można trzymać w domu, po spełnieniu jednego warunku – musi mieć usunięte gruczoły w 3-4 tyg. życia. Trzeba go pilnować, potrafi „przemeblować” mieszkanie: przesuwa krzesła, niszczy listwy podłogowe, otwiera szafy oraz szuflady i wyciąga z nich różne rzeczy. Potrzebuje bardzo dużo uwagi i miłości. Przyzwyczaja się do jednego człowieka. I wymaga od niego poświęcenia czasu na zabawę, przytulanie i głaskanie – do kilku godzin dziennie. W warunkach naturalnych skunksy żyją do 7 lat, a przy człowieku od 10-12lat. Nie są pod ochroną. Mogą chorować na wściekliznę. Największym zagrożeniem dla nich jest człowiek, który poluje na skunksy, aby uzyskać z nich futro lub składnik do perfum.
